De heer Organisator kwam eind 2002 bij Mw. Gul met de vraag of ze nog wat had om als prijs weg te geven op de door hem te houden reünie van bewoners en oud-bewoners van een wijk in Almelo, allen afkomstig uit het voormalig Nederlands-Indie. “Pak die doos maar, die boven op de kast staat. Er zit een friteuse in, die ik een paar maanden geleden gewonnen heb op een Indische avond. Ik heb hem nog nooit gebruikt”. Overgelukkig en met de woorden – deze friteuse zal de hoofdprijs zijn – ging hij weg. De reünie was een groot succes en bij het afscheid zei menigeen:”Niet lang wachten met het organiseren van de volgende reünie”. De friteuse was gewonnen door een dame, die dolgelukkig met de friteuse naar huis ging. Maar….toen men nog bezig was met het opruimen van de zaal, was zij al terug bij Dhr.Organisator”. Ze was woedend “Dank je wel hoor ! Toen ik de friteuse uitpakte, kwam er een vreselijke stank uit de doos en deze verspreidde zich in de keuken”. Dhr. Organisator ging naar Mw. Gul om zijn beklag in te dienen, maar ze begreep er niets van. “De friteuse heeft al die tijd in die doos gelegen. Maar apa boleh boeat, Mw. De Winnares krijgt een nieuwe friteuse”.
De dochter van Mw. Gul kwam en na het verhaal gehoord te hebben zei ze: “O, ik heb de friteuse met doos en al uitgeleend aan moeders van een basisschool. Ze hadden die nodig voor het bakken van snacks tijdens een feestmiddag”. Die moeders hadden de friteuse teruggegeven zonder die schoongemaakt te hebben. Waar is de spreekwoordelijke Hollandse properheid gebleven????!!!!!
Het spreekwoord is – een gegeven paard mag men niet in de bek zien, maar voor Mw. Gul geldt voortaan het gezegde:”Een weg te geven paard moet je altijd in de bek zien”.
Eind goed al goed.
p.s. De namen zijn gefingeerd.
