Ons eigen huis was in de bersiapperiode totaal leeggeroofd en vernield. Na een paar maanden in gevangenis Struiswijk te hebben gezeten, kregen we een huis aangeboden aan de Tosariweg. We hadden inkwartiering van een jong stel en in het paviljoen woonde een ouder echtpaar. Er kwam geregeld een toekang botol langs, die voor een prikje lege flessen opkocht. In die tijd waren er geregeld inbraken. Dat gebeurde wanneer de bewoners niet thuis waren. De inbreker liet na zijn daad een beitel achter. Hij kreeg de bijnaam Si Pahat, dat betekent beitel. De paviljoenbewoners gingen heel vaak naar de bioscoop. Op een avond terwijl ze in de bioscoop zaten, werd er bij hen ingebroken. Er lag een beitel op de vloer, een teken, dat Si Pahat zijn slag geslagen had. Op een avond ging ik met mijn zusje naar de bioscoop. Plotseling werd de film gestopt en de zaal bleef donker. Er werd gevraagd kalm te blijven, omdat de politie een inval had gedaan om een dief te pakken. Een man, de toekang botol, werd tenslotte gepakt. Omdat de toekang botol ook naar de bioscoop ging, wist hij welke personen niet thuis waren. Hij keek de film niet uit. Zo kon hij rustig zijn slag slaan. De toekang botol, alias Si Pahat, is nooit meer langs gekomen om lege flessen te kopen.
